«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ وو] (اِخ) سید رضی الدین علی بن موسی بن جعفر علوی حسنی. اشهر مردان این خاندان، برادر جمال الدین احمد. مستنصر خلیفه نقابت علویان بدو تکلیف کرد و او امتناع ورزید. سید را با ابن علقمی وزیر صحبت و دوستی بوده و پانزده سال در بغداد اقامت داشت، آنگاه بحله و پس از آن به نجف رفت و هنگام تسلط مغول به بغداد بدارالخلافه بازگشته و در آنجا تا آخر عمر (دوشنبه 5 ذیقعدهء 664 ه .ق .) اقامت داشته است و از طرف هولاکو سه سال و یازده ماه منصب نقابت علویان بدو مفوض بوده است. او را کتب بسیار در حدیث و ادعیه و غیر آن هست از جمله: کتاب اللهوف علی قتلی الطفوف. الاقبال بصالح الاعمال. جمال الاسبوع بکمال العقل المشروع. الدروع الواقیه من الاخطار. سعدالسعود. غیاث سلطان الوری لسکان الثری. مهج الدعوات. کتاب الامان. البهجه لثمره المهجه. کتاب الطرائف فی مذهب الطوائف. کتاب زهره الربیع فی ادعیه الاسابیع.