ابن طحان

«لغت نامه دهخدا»

[اِ نُ طَحْ حا] (اِخ) ابوالاصبغ عبدالعزیزبن علی. از مشاهیر ادباء و قُرّاء اندلس. مولد به سال 498 ه .ق . در اشبیلیه. وی به مصر و شام و عراق سفر کرده و سالها در شهرهای مزبور به افادت مشغول بوده است و بعد از 559 به حلب درگذشته است. او را اشعاری لطیف و رقیق است.