«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ عَ دِلْ حَ کَ] (اِخ)ابومحمد عبدالله. فقیه مصری مالکی. او از خود مالک موطأ را استماع کرده و مردی توانگر بوده، هنگامی که شافعی به مصر رفت عبدالله هزار دینار بدو بخشید و از سه تن دیگر از موسرین محل نیز دوهزار دینار بستد و بشافعی داد. مولد او 150 یا 155 ه .ق . و وفات 241.