بازچیدن

«لغت نامه دهخدا»

[دَ] (مص مرکب) برداشتن. (آنندراج). گسترده را پیچیدن. منبسطی را درنوردیدن. بساط را جمع کردن. مقابل گستردن. واچیدن :
عنقا شکار کس نشود، دام بازچین
کانجا همیشه باد بدست است دام را.حافظ.
|| گردآوردن. جمع کردن. فراهم کردن. دانه دانه و تک تک جمع کردن :
ز هر سو سپه بازچید اردشیر
پس پشت او بد یکی آبگیر.فردوسی.