بازخندیدن

«لغت نامه دهخدا»

[خَ دی دَ] (مص مرکب)خندیدن :
چون سید عامری چنین دید
از گریه گذشت و بازخندید.نظامی.
گفتی به سخن چو کار بندند
زآن نظره چو غنچه بازخندند.نظامی.
|| روی خوش نشان دادن. بشاشت نمودن :
مجنون کمر نیاز بندد
لیلی برخ که بازخندد.نظامی.