باز زرین پر

«لغت نامه دهخدا»

[زِ زَرْ ری پَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) کنایه از آفتاب :
فراز چتر مروارید زان شد باز زرین پر
که مرغ صبح را یکدم نبود از ناله آرامش.
(از آنندراج).
و رجوع به باز زر شود.