باز سفید

«لغت نامه دهخدا»

[زِ سَ / سِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) نوعی باز که به ترکی آنرا طویغون گویند. (شعوری ج 1 ص156). زُرق. (قطر المحیط) :
باز سفید روضهء انسی، چه فایده
کاندر طلب چو بال بریدهء کبوتری.سعدی.
بتاج هدهدم از ره مبر که باز سفید
ز کبر در پی هر صید مختصر نرود.حافظ.