بازور

«لغت نامه دهخدا»

(اِخ) جادوگر تورانی که در سپاه افراسیاب بود. (ناظم الاطباء). در قصه های شهنامه گفته جادوگری بوده از توران و به دست رهام بن گودرز کشته شد. (آنندراج) (انجمن آرای ناصری). نام جادوگری است. (شرفنامهء منیری). نام جادوگری بوده از توران که به سحر و جادو لشکر ایران را شکست داد و عاقبت بردست رهام بن گودرز کشته شد. (برهان قاطع). نام جادوگری که در زمان فرماندهی طوس لشکر ایران را با جادو هلاک کرد و رهام بن گودرز او را در کوهی یافته بکشت. (شعوری ج 1 ص161) :
ز ترکان یکی بود بازور نام
به افسون به هر جای گسترد کام
بیامد یکی مرد پنهان پژوه
به رهام بنمود ز انگشت کوه
که بازور جادوی نستوه شد
به افسون و تنبل در آن کوه شد.
فردوسی (از جهانگیری) (از شعوری).