باسقات

«لغت نامه دهخدا»

[سِ] (ع اِ) جِ باسقه، نخلهای بلند. دراز شده ها. (آنندراج)، و النخل باسقات لها طلع نضید. (قرآن 50/10)؛ ای مرتفعه فی علوها. و فراء گوید: ای باسقات طولا. (از تاج العروس).