«لغت نامه دهخدا»
[سِ] (ع ص) شجاع. (تاج العروس) (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). بهادر. (غیاث اللغات). مرد دلیر. (مهذب الاسماء). دلیر. (نصاب). دلاور. شجاع. بطل. (اقرب الموارد). ج، بَواسِل و بُسَلاء. (منتهی الارب) و بُسل. (منتهی الارب). بُسُل. (تاج العروس). بُسَّل (اقرب الموارد). || شیر. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء). شیربیشه. (ناظم الاطباء). اسد. (اقرب الموارد). اسد، بسبب کراهت و زشتی منظر آن. ابوزید طائی در رثاء غلام خویش گوید : صادفت لما خرجت منطلقا جهم المحیا کباسل شرس. و امرؤالقیس گوید : قولالدودان عبیدالعصا ماغرکم بالاسد الباسل.(از تاج العروس). متبسل. (تاج العروس). || مرد زشت ترشروی از خشم یا از شجاعت. (آنندراج) (ناظم الاطباء). بَسِل یا بَسل. (تاج العروس). شخص عبوس از خشم یا از دلاوری یا از زشتروئی. (از تاج العروس). || مجازاً، شیر. لبن باسل در عربی بمعنی شیر ترش بدمزه است. (از تاج العروس). || یوم باسل؛ روز سخت و شدید. اخطل گوید : نفسی فداء امیرالمؤمنین اذا ابدی النواجذ یوم باسل ذکر. (از تاج العروس). یقال غضب باسل و یوم باسل؛ ای: شدید. (اقرب الموارد). || نبیذ تند. (آنندراج) (ناظم الاطباء). نبیذ شدید ترش. (از تاج العروس). || سخن زشت و شدید. (آنندراج). سخن زشت و سخت. (ناظم الاطباء). - گفتار باسل؛ کریه شدید. ابوبثینه الهذلی گوید : نفاثه اعنی لا احاول غیر هم و باسل قولی لاینال بنی عبد. (از تاج العروس).