«لغت نامه دهخدا»
[طِ گُ تَ] (مص مرکب)بیهوده گفتن. ناحق گفتن. ژاژخایی. پراکنده گویی : بلی مرد آنکس است از روی تحقیق که چون خشم آیدش باطل نگوید. سعدی (گلستان).
