باطل نیوش

«لغت نامه دهخدا»

[طِ نِ] (نف مرکب) یا گفتار باطل نیوش؛ باطل شنو. حق نشنو. آنکه به سخن بیهوده گوش فرادهد :
تبسم کنان گفتش ای تیزهوش
اصم به که گفتار باطل نیوش.سعدی.