باعج

«لغت نامه دهخدا»

[عِ] (ع ص) شکافنده با کارد و غیر آن از مصدر بَعج. (از اقرب الموارد).
- ابن باعج؛ نام مردی است. راعی گوید :
کان بقایا الجیش جیش ابن باعج
اطاف بر کن من عمایه فاخز.
(از تاج العروس).