باغ پیرا

«لغت نامه دهخدا»

(نف مرکب) باغبان. (ناظم الاطباء) (آنندراج). آنکه باغ را پیراید :
چمن حسن تو هر روز بهی چون ندهد
باغ پیرای نگه بر در و دهقان نیاز.
واله هروی (ازآنندراج).
|| در این بیت نظامی کنایه است از مادر عروس که پرورندهء عروس باشد :
که تا روشنک را چو روشن چراغ
بیارند با باغ پیرای باغ.
نظامی (شرفنامه چ وحید ص253).