باغیه

«لغت نامه دهخدا»

[یَ] (ع ص) مؤنث باغی. نافرمان.
- فئهء باغیه؛ طایفه ای که از اطاعت امام عادل خارج شده باشند. (از تاج العروس و اقرب الموارد). گروه نافرمان از طاعت امام عادل. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). جماعتی که از طاعت امام عادل سر باززده باشند. (یادداشت مؤلف).
- || لشکر معاویه در صفین لقوله (ص): یقتله الفئه الباغیه؛ که دربارهء عمار یاسر فرمایش فرموده بود. (ناظم الاطباء).