بافروغ

«لغت نامه دهخدا»

[فُ] (ص مرکب) (از: با + فروغ). روشن. تابناک. نورانی :
گوش سر بربند از هزل و دروغ
تا ببینی شهر جان با فروغ.مولوی.
همچو وعده مکر و گفتار دروغ
آخرش رسوا و اول با فروغ.مولوی.