باقرخان

«لغت نامه دهخدا»

[قِ] (اِخ) از شعرای پارسی گوی هندوستان و از احفاد امیر نجم ثانی است. او در زمان جهانگیر شاه میزیست و در اواسط قرن 11 ه . ق. درگذشت. از اوست:
غالباً در هند زلف او طلسمی بسته اند
هر دل آواره کانجا رفت دیگر برنگشت.
(از قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص1201).