باقرعلیخان

«لغت نامه دهخدا»

[قِ عَ] (اِخ) از مشاهیر شعرای پارسی گوی هندوستان که در اوایل قرن 12 ه . ق. در لکنهو بدنیا آمد. وی دردربار محمدشاه گورکانی بود و درجوانی درگذشت. درنظم و نثر و حسن خط مهارت داشت. دو منظومه موسوم به «رموز الطاهرین» و «مرآت الجمال» و دیوانی دارد. اثر دیگرش «گلستان اسرار» است. از اوست:
شعله زد عشق جسم و جان مرا
شمع سان سوخت استخوان مرا
به غمش سوختم چو دیوانه
داد خاکسترم نشان مرا.
(از قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص1202).