باقره

«لغت نامه دهخدا»

[قِ رَ] (ع ص) تأنیث باقر. شکافنده.
- رجل باقره؛ آنکه در علوم جستجو کند و ژرف نگرد. (از تاج العروس).
- فتنه باقره؛ فتنهء عظیم و وسیع. (از تاج العروس) و در حدیث آمده است: ستأتی علی الناس فتنه باقره تدع الحلیم حیران. فتنه ای تفرقه انداز و مزیل الفت. (ناظم الاطباء) (آنندراج). یعنی شکافندهء الفت و شق کنندهء عصا. (از اقرب الموارد). و رجوع به باقر شود.
|| شمشیر تیز و بران. (آنندراج).