بخشا

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (نف) بخشاینده و بخشش کننده. (فرهنگ رشیدی). بخشش کننده. (آنندراج). دهنده و عطاکننده و انعام دهنده، مانند پادشاه مملکت بخشا. (ناظم الاطباء) :
نسبت فضل از دل رخشان او گیرد سپهر
نسخت جود از کف بخشای او گیرد سحاب.
ادیب صابر.
- جرم بخشا؛ بخشندهء جرم :
که دردمندنوازی و جرم بخشایی.سعدی.
- راحت بخشا؛ راحت بخش. (از یادداشت مؤلف).
- روح بخشا؛ روح بخش. (از یادداشت مؤلف).
- گنه بخشا؛ گنه بخش. (از یادداشت مؤلف).