بدائیه

«لغت نامه دهخدا»

[بَ ئی یَ] (اِخ) گروهی که بداء را دربارهء خداوند متعال جایز می دانند. (از تعریفات جرجانی). از غلاه شیعه که بداء را دربارهء حق تعالی جایز دانسته اند. اینان گویند مانعی ندارد که خداوند فعلی را اراده کند سپس چیزی او را آشکار شود که پیش از ارادهء آن فعل بر او پوشیده بود و از ارادهء خود منصرف شود. (از شرح المواقف از کشاف اصطلاحات الفنون). و رجوع به بداء و بدایی شود.