بداخلاق

«لغت نامه دهخدا»

[بَ اَ] (ص مرکب) تندخوی. بدخوی. بدکار :
کآن بداخلاق بیمروت را
سنگ بر سر زدن سزاوار است.
سعدی (صاحبیه).