بداعتقاد

«لغت نامه دهخدا»

[بَ اِ تِ] (ص مرکب) آنکه اعتقادش بد است. بداندیشه. بدفکر :
چون وزیر ماکِر بداعتقاد
دین عیسی را بدل کرد از فساد.مولوی.
به نیت غزا و جهاد کفار بداعتقاد بکنار دریای گنگ رفته. (حبیب السیر ج 3 ص155).