«لغت نامه دهخدا»
[بَ / بِ وی ی] (ص نسبی)منسوب به بداوه. (از منتهی الارب). منسوب به بداوه که صحرا باشد یعنی کسی که در بادیه برآید و در آن اقامت گزیند. (ناظم الاطباء).