بدخور

«لغت نامه دهخدا»

[بَ خوَر / خُرْ] (نف مرکب) کسی که دوا را بزحمت و اکراه خورد. (فرهنگ فارسی معین). || (ن مف مرکب) دوایی که خورده نشود از جهت کراهت طعم یا بوی. (آنندراج). دارویی که بواسطهء طعم تلخ و بدمزگی به اکراه خورده شود. (فرهنگ فارسی معین) :
شهد صحت در مذاقم چون دوای بدخورست
تا بیاد چشم بیمار تو دارم الفتی.
میرزا طاهر وحید (از آنندراج).