بدگر

«لغت نامه دهخدا»

[بَ گَ] (ص مرکب) بدکننده. بدکار :
هر که او بدگر است و بدکار است
گر چه زنده ست کم ز مردار است.سنایی.
مکن بد میامیز با بدگران
ز بد کردن بدگران کن کران.
شمسی (یوسف و زلیخا).
و رجوع به بدگری شود.