بدگری

«لغت نامه دهخدا»

[بَ گَ] (حامص مرکب) بدکاری. (یادداشت مؤلف) :
بدگری کار هیچ عاقل نیست
دل که پرغائله ست آن دل نیست.
سنایی (از یادداشت مؤلف).