«لغت نامه دهخدا»
[بُ] (ع مص) بریدن و دریدن. (از منتهی الارب): بدح الحبل؛ برید آن ریسمان را. (ناظم الاطباء). || شکافتن: بدح العود بدحاً و بدوحاً؛ شکافت آن چوب را. (از ناظم الاطباء). || زدن: بدحه بالعصا؛ زد او را بعصا. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). || ناگاه پیش آمدن: بدح فلاناً بالامر؛ ناگاه پیش آورد فلان را کار. (از منتهی الارب). || فاش کردن: بدح بالسر؛ فاش کرد آن راز را. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). || خرامیدن زن. (تاج المصادر بیهقی). برفتار خوش خرامیدن زن. (از منتهی الارب) (از معجم متن اللغه) (آنندراج): بدحت المرأه بدوحاً. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || فروماندن شتر از گرانی بار. (آنندراج): بدح البعیر عن الحمل؛ فروماند آن شتر از گرانی بار، و کذلک بدح الرجل عن حمالته. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).