بدیع

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (اِخ) یکی از نامهای باری تعالی. (ناظم الاطباء). از اسماء باری تعالی است و معنی آن مبدع است زیرا که حضرت او بدیع است در نفس خود و برای او مثلی نیست. (از اقرب الموارد)(1). نوآفرینندهء آسمانها و زمینها. (مهذب الاسماء) :
بدیعی که شخص آفریند ز گل
روان و خرد بخشد و هوش و دل.
سعدی (بوستان).
(1) - ظاهراً مأخوذ از این آیهء قرآن کریم است: الله بدیع السموات و الارض.