بدیه

«لغت نامه دهخدا»

[بِ یِ] (اِ) آرزومندی. (برهان) (ناظم الاطباء) (فرهنگ اوبهی) (فرهنگ رشیدی). در برهان بمعنی آرزومندی آورده و غلط است بویه را بدیه خوانده و او را دال پنداشته. (انجمن آرا ص81). ظاهراً مصحف بویه است. (از حاشیهء برهان چ معین). رجوع به بویه شود.