بذ

«لغت نامه دهخدا»

[بَذذ] (ع مص)(1) غلبه کردن و پیشی گرفتن. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). چیره و فائق شدن. (از اقرب الموارد).
(1) - از باب سمع. (منتهی الارب).