بدیهت

«لغت نامه دهخدا»

[بَ هَ] (ع، اِ) بدیهه.
- بربدیهت؛ بی اندیشه : گفت [ خواجه احمد ]بنده نیز بیندیشد آنگاه آنچه او را فراز آید باز نماید که بر بدیهت راست نیاید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 258). و رجوع به بدیهه و بدیهه شود.