بذ

«لغت نامه دهخدا»

[بَذذ] (ع اِ) غلبه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (شرح قاموس) (از معجم متن اللغه). || خرمای پراکنده . (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (شرح قاموس) (از ذیل اقرب الموارد) (از معجم متن اللغه). || مانند و همتا. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مثل. (از ذیل اقرب الموارد) (از معجم متن اللغه)(1). || (ص) فرد، خلاف جفت. (آنندراج). فذ، بذ، فرد، خلاف جفت. (منتهی الارب) (از ذیل اقرب الموارد) (از شرح قاموس) (از معجم متن اللغه).
- بَذُّالهیأه؛ بدحال و بدهیأت. (از منتهی الارب).
(1) - در این دو متن اخیر به این معنی بکسر اول است.