بذیئه

«لغت نامه دهخدا»

[بَ ءَ] (ع ص) مؤنث بذی ء(1). زن بد و زشت گفتار. (ناظم الاطباء) (از معجم متن اللغه). مؤنث بَذّی. زن ناسزاگوی. (از ذیل اقرب الموارد). || ارض بذیئه؛ زمین بی چراگاه. (از ذیل اقرب الموارد). رجوع به بذی ء شود.
(1) - در منتهی الارب «بذیه» مؤنث بذی ء آمده است. و رجوع به بذیه شود.