برپای کردن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ کَ دَ] (مص مرکب)برپا کردن. اقامه کردن. اقامه. (تاج المصادر) :
آن جهود سگ ببین چه رای کرد
پهلوی آتش بتی برپای کرد.مولوی.
بر او پادشا حکم برپای کرد
دو سالش بمصر اندرون جای کرد.
شمسی (یوسف و زلیخا).
|| نصب کردن. منصوب کردن. گماردن :
سپه را بدان شارسان جای کرد
یکی پیشرو جست و برپای کرد.فردوسی.