برحاء

«لغت نامه دهخدا»

[بُ رَ] (ع اِ) شدت تب و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج). || سختی. (ناظم الاطباء).
- برحاء وحی؛ رنج و نشان وحی.