بردویدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ دَ دَ] (مص مرکب) دویدن است در همهء معانی. || بالا رفتن چنانکه پیچک بدرخت و دیوار :
چو پیل دمنده مر او را بدید
بکردار کوهی بر او بردوید.فردوسی.
نشنیده ای که زیر چناری کدوبنی
بررست و بردوید بر او بر بروز بیست.
ناصرخسرو.
|| به سوی چیزی بشتاب حمله بردن. و رجوع به دویدن شود.