برسختن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ سَ تَ] (مص مرکب)سختن. سنجیدن. عیار گرفتن :
ز بس برسختن زرش بجای مادحان هزمان
ز کپان بگسلد ناره ز شاهین بگسلد پله.
فرخی.
ذهن تو و سنگ تو بمقدار حقیقت
برسخت همهء فایدهء روح بمعیار.سنایی.
چو برسختم اندیشهء کار خویش
همین گوشه دیدم سزاوار خویش.نظامی.
و رجوع به سختن شود.