بر صحرا افکندن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ صَ اَ کَ دَ] (مص مرکب) بر صحرا نهادن. کنایه از غایت آشکارا کردن و شهرت دادن. (آنندراج) :
مجال صبر تنگ آمد بیکبار
حدیث عشق بر صحرا فکندم.سعدی.