«لغت نامه دهخدا»
[بِ] (ع اِ) ده ها و زمین ها که قریب آب باشند. || بلادی که مابین زمین با کشت و دشت واقع است. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). آن شهر که از یک سو کشت بود و از دیگر سوی دشت. (مهذب الاسماء). ج، براغیل. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء).