برفراشتن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ فَ تَ] (مص مرکب)برافراشتن. بلند کردن.
- برفراشتن به فلک؛ بسیار بلند و باشکوه ساختن :
مقصود کاخ و حجره و ایوان نگاشتن
کاشانه های سربفلک برفراشتن
آنست تا دمی بمراد دل اندر او
با دوستان یکدل دل شاد داشتن.؟
- سر برفراشتن ایوان؛ بسیار بلند بردن و باشکوه کردن آن :
چو سیستان ز خلف ری ز رازیان بستد
وز اوج کیوان سر برفراشت ایوان را.
ناصرخسرو.
و رجوع به افراشتن شود.