برفوزیدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ دَ] (مص مرکب) فوزیدن. آروغ زدن :
شبان تاری بیدار چاکر از غم عشق
گهی بگوید و گاهی بریش برفوزد.طیان.
و رجوع به فوزیدن شود.