«لغت نامه دهخدا»
[بَ رُ] (اِخ) ابن ملکشاه سلجوقی، ملقب به رکن الدین و مکنی به ابوالمظفر. از پادشاهان مشهور سلسلهء سلاجقه و چهارمین پادشاه (486-498 ه . ق.) آن سلسله، پسر ارشد ملکشاه است. وی بنابر مشهور در سال 471 و مطابق قول ابن خلکان 474 بدنیا آمد و در هنگام وفات ملکشاه (485) وی سیزده سال داشت و در اصفهان بود. ترکان خاتون زوجهء ملکشاه که محمودبن ملکشاه پسر چهارده سالهء خود را میخواست بسلطنت بردارد بفرمود تا برکیارق را بزندان افکندند اما نظامیه یعنی غلامان خاصهء نظام الملک طوسی که در اصفهان قدرتی داشتند علی رغم تاج الملک شیرازی که رقیب و محرک قتل نظام الملک بود و با ترکان خاتون همدست بود بشوریدند و برکیارق را از اصفهان بیرون برده و در ری بسلطنت برداشتند و در جنگی که بین او و ترکان خاتون در نزدیکی بروجرد روی داد (485) برکیارق ظفر یافت و اصفهان را پس از مدتی محاصره گرفت و در آنجا بسلطنت نشست (486). و رجوع به تاریخ گزیده ص482 و تاریخ الخلفاء ص284 و دایره المعارف فارسی و تاریخ ایران عباس اقبال شود.