«لغت نامه دهخدا»
[بَ گُسْتْ کَ / کِ](نف مرکب) کشندهء برگستوان. حامل برگستوان. || برگستواندار. برگستوان پوشیده : همان پیل برگستوان کش هزار که بگریزد از بوی ایشان سوار.فردوسی.