برموده

«لغت نامه دهخدا»

[بَ دَ] (اِخ) نام پسر ساوه شاه. (از آنندراج). برموزه. و رجوع به برموزه شود: چوبهء تیر بر سینهء شابه زد و او را بکشت و لشکر او را بغارتید و پسر این شابه برموده(1)نام بیامد با لشکری عظیم، بهرام او را بکشت. (فارسنامهء ابن بلخی ص98).
(1) - ن ل: رمود.