بروک

«لغت نامه دهخدا»

[بُ] (ع اِ) افروشه، که نوعی از حلوا باشد. و از آنست مثل: ان البروک من عمل الملوک. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). این مثل عربی مثل فارسی «خرما و ماهی، لوت پادشاهی» را بخاطر می آورد. (یادداشت مرحوم دهخدا). || (اِمص) نیک شتابی، اسم است از ابتراک. (منتهی الارب). || (ص، اِ) جِ بارِک. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به بارک شود. || جِ بَرک. (منتهی الارب). رجوع به برک شود.