برون کشیدن

«لغت نامه دهخدا»

[بِ / بُ کَ / کِ دَ] (مص مرکب) بیرون کشیدن. بدرآوردن. استخراج :
آنکو ز سنگ خارا آهن برون کشد
نسکی ز کفّ او نتواند برون کشید.منجیک.
سر مایه کرد آهن آبگون
کز آن سنگ خارا کشیدش برون.فردوسی.