پرتاریت

«لغت نامه دهخدا»

[پِ] (اِخ)(1) پادشاه لنکبرده از سال 661 م. تا 671 و وفات او بسال 686 بوده است. او با برادر خود گُدبِرت جانشین پدر خویش آریبِرت بودند آریبرت مملکت خود را میان دو پسر تقسیم کرد و قسمت میلان را به پرتاریت داد. گدبرت برادر پرتاریت را گریموآلد بکشت و پرتاریت به آوارها پناه برد و سپس به فرانسه رفت و در سال 671م. آنگاه که گریموآلد درگذشت کرت دیگر به ایتالیا شد و از نو بر تخت سلطنت نشست و پانزده سال حکومت راند.
(1) - Pertharite.