پرشکال

«لغت نامه دهخدا»

[پُ شَ] (اِ)(1) موسم باد و بارانهای هندوستان. برسات. بساره :
گهی ابر تر و گاهی ترشح گونه گه باران
بیا در چشم من بنگر هوای پرشکالی را.
طالب آملی.
و صاحب برهان و غیاث اللغات آنرا پشکال ضبط کرده اند.
پرشکستگی.
[پُ شِ کَ تَ / تِ] (ص مرکب) (راه...) پر از پستی و بلندی. درشتناک. پردست انداز : سه راه نسخت کردند یکی بیابان از جانب دهستان سخت دشوار و بی آب و علف و دو بیشتر درشت و پرشکستگی. (تاریخ بیهقی).
پرشکسته.
[پَ شِ کَ تَ / تِ] (ص مرکب) (مرغ...) بال شکسته.
(1) - Mousson.