پرگشای

«لغت نامه دهخدا»

[پَ گُ] (نف مرکب) پرگشاینده. پروازکننده :
ماه رجب که هست همایون ترین همای
از آشیان فضل خدایست پرگشای.سوزنی.
پر گفتن.
[پُ گُ تَ] (مص مرکب) بسیار گفتن. اِذراع. تذرّع. بسیار گفتن. سخن را بدرازا کشانیدن.
- امثال: پر گفتن به قرآن خوش است.
پرگوی دشمن کام است.